گفت‌وگوی صمیمی با طلایه‌داران رباتیک ایران؛ از آرزوهای کودکی تا کسب مقام نخست ملی

تاریخ : دوشنبه 26 آبان 1404

کد 2240

لینک کوتاه:

گفت‌وگوی صمیمی با طلایه‌داران رباتیک ایران؛ از آرزوهای کودکی تا کسب مقام نخست ملی

تیم دانشجویی «لوجیکو» از دانشگاه ملی مهارت آذربایجان شرقی متشکل از علی کفیلی و سینا محمدزاده، مقام نخست طراحی در لیگ چالش صنعتی پیشرفته پنجمین دوره مسابقات رباتیک دانشگاه صنعتی اصفهان را کسب کرد. این مسابقات با حضور ۱۸۰ شرکت‌کننده برگزار شد

پنجمین دوره مسابقات پرمخاطب رباتیک و هوش مصنوعی دانشگاه صنعتی اصفهان (روبوآیوتی) از هفدهم تا بیستم آبان‌ماه، شاهد رقابتی نفس‌گیر و هیجان‌انگیز میان جوانان مستعد و خلاق این مرز و بوم بود. در میان این رقابت‌ها، نام تیمی دانشجویی از تبریز می‌درخشید؛ تیم «لوجیکو» متشکل از دو جوان پرانگیزه، علی کفیلی و سینا محمدزاده از دانشگاه ملی مهارت واحد استانی آذربایجان شرقی که توانستند در بخش پیچیده و فنی طراحی « لیگ چالش صنعتی پیشرفته» به مقام نخست دست یابند. این موفقیت درخشان، بهانه‌ای شد تا دقایقی را مهمان این دو استعداد درخشان باشیم و از زبان خودشان، داستان علاقه، پشتکار و موفقیتشان را بشنویم.
ابتدا از شما دوستان عزیز و همه اعضای تیم لوجیکو برای این موفقیت بزرگ سپاسگزاریم. لطفاً خودتان را به طور کامل معرفی کنید و بگویید چگونه وارد دنیای رباتیک شدید.
علی کفیلی: با سلام. من علی کفیلی متولد سال ۱۳۸۴ و اهل تبریز هستم. تحصیلاتم را از هنرستان صنعتی ماندگار تبریز (هنرستان وحدت) با معدل ۱۸ دنبال کردم و بدون کنکور، برای ادامه تحصیل در رشته مکاترونیک وارد دانشکده ملی مهارت شماره یک تبریز شدم. الان در ترم سوم همین رشته مشغول به تحصیلم.
داستان علاقه‌ام به رباتیک به حدود ۷ سالگی‌ام برمی‌گردد. تماشای تصاویر و فیلم‌های مختلف از ربات‌ها، شور و هیجان عجیبی در من ایجاد کرد. خوشبختانه با فراهم بودن ابزار لازم در اطرافم، توانستم این علاقه را به خانواده‌ام نشان دهم. اولین تجربه‌ام، شرکت در مسابقات لگو بود. پس از آن، والدینم مرا در دوره‌های آموزشی جشنواره جابر بن حیان ثبت‌نام کردند. در کنار درس مدرسه، با شوق زیادی در این دوره‌ها شرکت کردم و به دستاوردهای خوبی رسیدم و در مسابقات مختلف استانی و ملی حاضر شدم. حتی با سن کم، حدود ۷ سالگی، در همان جشنواره جابربن حیان، پرده و چراغ‌های هوشمند را طراحی و ساختم.
پس از آن، راهی مسابقات جهانی لگو رباتیک شدم. در این مسابقات توانستم مقام‌های هفتم، دوم و در نهایت نفر اول را کسب کنم. قرار بود برای رقابت‌های نهایی به کشور آلمان اعزام شوم که متأسفانه به دلایلی این سفر میسر نشد. این اتفاق ضربه سنگینی برایم بود و واقعاً برای مدتی دچار افسردگی شدم. اما سعی کردم خودم را بازسازی کنم. وقتی وارد هنرستان شدم، در مسابقات «رینوفست» تبریز شرکت کردم و مقام آوردم.
با وجود تمام تبلیغات منفی و ذهنیت اشتباهی که در برخی خانواده‌ها درباره فضای هنرستان و بخش صنعت وجود دارد، من با علاقه کامل رشته مکاترونیک را در هنرستان انتخاب کردم. در حین تحصیل، در مسابقات رباتیک استانی که در دانشگاه آزاد ایلخچی برگزار شد شرکت کردیم و موفق بودیم تا جایی که همانجا دعوت به کار شدم. بطوریکه از سوی دانشگاه آزاد ایلخچی پیشنهاد دادند با هم پروژه هایی را پیش ببریم، اما به دلیل مشکلات ایاب و ذهاب نتوانستم این همکاری را ادامه دهم.
بعد از ورود به دانشگاه، حضور در مسابقات را ادامه دادم. سال گذشته در همین مسابقات روبوآیوتی اصفهان، با یک تیم دیگر و در بین ۲۵ تیم شش تا هفت نفره، به مقام ششم رسیدیم. اما امسال خوشبختانه برای بار دوم من و برای اولین بار سینا، توانستیم تیم اول بخش طراحی شویم. قطعاً در آینده نیز در این مسابقات و دیگر رقابت‌ها شرکت خواهیم کرد.
سینا محمدزاده: من هم متولد ۱۳۸۴ تبریز هستم. همکلاس علی در هنرستان وحدت تبریز بودم و مانند او، بدون کنکور وارد دانشکده ملی مهارت شماره یک تبریز شدم. من هم از دوران کودکی به کارهای فنی علاقه داشتم. هیچ اسباب‌بازی‌ای برایم سالم باقی نمی‌ماند! یا آن را خراب می‌کردم تا ببینم مکانیسم داخلی آن چگونه کار می‌کند، یا سعی می‌کردم وسایل خراب شده را تعمیر کنم.
در کودکی با دوستی آشنا شدم که با هم در زمینه برنامه‌نویسی اندروید کار می‌کردیم. اما من به دنبال رشته‌ای می‌گشتم که هر دو جنبه مکانیکی-فنی و برنامه‌نویسی را داشته باشد. به همین دلیل رشته مکاترونیک را انتخاب کردم؛ چون ترکیبی از مکانیک و برنامه‌نویسی است. در هنرستان با علی آشنا شدم و این همکاری تا دانشگاه و البته شرکت در مسابقات رباتیک دانشگاه صنعتی اصفهان ادامه پیدا کرد که خوشبختانه امسال به نتیجه رسید و مقام نخست طراحی را کسب کردیم.
درباره فضای مسابقات امسال و چالشی که در آن پیروز شدید، برایمان بیشتر بگویید.
سینا محمدزاده: این دوره از مسابقات بسیار گسترده و رقابتی بود. حدود ۴۰ تیم و ۱۸۰ شرکت‌کننده از شهرهای مختلفی مانند تهران، تبریز، گرگان، همدان و ساری حضور داشتند. مسابقات در ۵ لیگ مجزا برگزار شد: «لیگ مسیریاب آزاد»، «لیگ حل ماز خطی»، «لیگ ایده صنعتی دانش‌آموزی»، «لیگ چالش صنعتی مقدماتی» و در نهایت «لیگ چالش صنعتی پیشرفته» که ما در این لیگ آخر شرکت کردیم. مسابقات در دو سطح دانش‌آموزی و دانشجویی بود.
لیگ چالش صنعتی پیشرفته که ما در آن شرکت داشتیم، فرآیندی بسیار فشرده و چالشی بود که در طول ۴ روز مسابقات برگزار شد. در این لیگ، هر روز یک طرح یا چالش صنعتی جدید و محرمانه به ما اعلام می‌شد و ما باید با امکانات بسیار محدود و با امکان خرید اینترنتی محدود، آن چالش را در زمان مشخص حل می‌کردیم. برای مثال، یکی از چالش‌ها این بود که رباتی طراحی کنید که روی یک خط مستقیم حرکت کند. ما در یک فضای قرنطینه و از صبح تا عصر کار می‌کردیم و هیچ ارتباطی با دنیای بیرون نداشتیم تا بتوانیم مسئله را حل کنیم.
متأسفانه در بخش برنامه‌نویسی، ربات ما با مشکل فنی مواجه شد و نتوانستیم در آن بخش مقامی کسب کنیم و به همین دلیل جایزه‌ای به ما تعلق نگرفت. اما خوشبختانه تلاش‌های ما در بخش طراحی به بار نشست و توانستیم مقام نخست طراحی را در این لیگ سخت به دست آوریم.
انگیزه اصلی شما برای شرکت در این گونه رقابت‌های سنگین چیست؟
علی کفیلی: هدف اصلی من از شرکت در این مسابقات، تنها کسب مقام نیست. مهم‌تر از آن، ایجاد ارتباط با دانشجویان و اساتید جدید و آشنا شدن با امکانات و فضای دانشگاه‌های دیگر است. مثلاً من قبلاً قصد داشتم در دانشگاه دیگری ادامه تحصیل بدهم، اما با دیدن آزمایشگاه‌ها و امکانات پیشرفته دانشگاه صنعتی اصفهان در حوزه رباتیک، نظر من کاملاً تغییر کرد. این مسابقات پنجره‌ای به سوی دنیاهای جدید برایمان باز می‌کند.
سینا محمدزاده: انگیزه اصلی من، به چالش کشیدن توانایی‌های خودم است. شرکت در این رقابت‌ها مانند یک آزمون بزرگ است که نقاط قوت و ضعف تو را به خودت نشان می‌دهد. وقتی در شرایط سخت و محدود قرار می‌گیری، می‌فهمی که چقدر می‌توانی خلاقیت به خرج دهی و مشکلات را حل کنی. این تجربه برای رشد فردی و حرفه‌ای بسیار ارزشمند است.
برنامه شما برای آینده، هم در ادامه مسابقات و هم در زمینه شغلی چیست؟
علی کفیلی: ما قطعاً سال آینده نیز در این مسابقات شرکت خواهیم کرد و هدفمان حضور در دیگر رقابت‌های معتبر ملی و در صورت امکان بین‌المللی است. برای آینده شغلی، آرزو دارم پس از فارغ‌التحصیلی، روی موضوع طراحی صنعتی و ساخت قطعه فعالیت کنم. دوست دارم کارآفرینی کنم و یک کارگاه شخصی برای خودم داشته باشم. من عاشق دنیای صنعت و تولید هستم و می‌خواهم در این عرصه اثرگذار باشم.
سینا محمدزاده: من نیز همچنان به همراه علی به مسیر مسابقات ادامه خواهم داد. برای آینده، علاقه زیادی دارم که روی سیستم‌های اتوماسیون صنعتی کار کنم. طراحی و پیاده‌سازی این سیستم‌ها برای کارخانجات می‌تواند سرعت و دقت تولید را به شدت افزایش دهد و من می‌خواهم در این زمینه تخصص کسب کنم.
جالب است بدانید که حتی شهرداری اصفهان از طرح‌های خروجی این مسابقات برای حل مسائل شهری استفاده می‌کند که این خود نشان‌دهنده کاربردی و عملی بودن این رقابت‌ها است.
به عنوان دانشجویان فعال این رشته، نقد یا پیشنهادی به دانشگاه و سیستم آموزشی خود دارید؟
علی کفیلی: بله، یک نکته مهم این است که متأسفانه از امکانات کارگاهی نسبتاً خوبی که در دانشکده شماره یک تبریز وجود دارد، در درس مکاترونیک کمتر استفاده عملی می‌شود. حجم تدریس تئوری توسط اساتید بسیار زیاد است و این با ماهیت مهارت‌محور رشته ما در تضاد است.
سینا محمدزاده: دقیقاً. من هم باید به این نکته اشاره کنم که گاهی سرفصل دروس به طور کامل رعایت نمی‌شود. علاوه بر این، تجهیزات کارگاه مکانیک نیاز به بروزرسانی دارد. دنیای فناوری به سرعت در حال پیشرفت است و ما برای رقابت در سطح ملی و بین‌المللی، به ابزارهای روز دنیا نیاز داریم. یک مشکل دیگر که همه دانشجویان با آن درگیر هستند، مشکل پارکینگ در دانشگاه است که امیدواریم رسیدگی شود.
در پایان، اگر بخواهید رشته مکاترونیک را برای کسانی که علاقه‌مند هستند معرفی کنید، چه می‌گویید؟ و نظرتان درباره جایگاه رباتیک در ایران چیست؟
علی کفیلی: مکاترونیک یک رشته بین‌رشته‌ای بسیار جذاب و پویا است که از ترکیب سه رشته اصلی مکانیک، الکترونیک و کامپیوتر (برنامه‌نویسی) به وجود آمده است. بازار کار بسیار خوبی دارد و اکثر سفارشات صنعتی، مربوط به طراحی و ساخت بازوهای رباتیک و سیستم‌های اتوماسیون در صنایع مختلف است.
سینا محمدزاده: اما در مقایسه با دنیا، باید بپذیریم که ایران در حوزه رباتیک هنوز فاصله زیادی دارد و جای کار بسیار زیادی در آن وجود دارد. این هم یک تهدید است و هم یک فرصت بزرگ برای جوانان خلاق و پرانرژی ما تا با ایده‌های نو، این فاصله را کمتر کنند و نام ایران را در عرصه جهانی رباتیک پررنگ‌تر کنند.
و اما: صحبت با علی و سینا، حکایت از عشقی عمیق به علم و فناوری دارد؛ عشقی که از دل کوچه‌های تبریز و با خراب کردن اسباب‌بازی‌ها شروع شد و امروز به کسب مقام نخست در یک رقابت ملی انجامیده است. آن‌ها نماد نسل جدیدی از جوانان ایرانی هستند که با وجود تمامی محدودیت‌ها و کاستی‌ها، با پشتکار و امید، برای ساختن آینده‌ای روشن برای خود و میهنشان تلاش می‌کنند. بدون شک، دنبال کردن آرزوهای بزرگ این دو دانشجوی پرتلاش و هم‌تیمی‌هایشان در سراسر ایران، آینده‌ای درخشان را برای صنعت رباتیک کشورمان نوید می‌دهد.

نوشته شده
در دوشنبه 26 آبان 1404
ساعت 02
توسط روابط عمومی

ویرایش شده
در دوشنبه 26 آبان 1404
ساعت 02
توسط روابط عمومی

نظرات شما

نام

نام خانوادگی

ایمیل

کد امنیتی

نظر خود را درباره این مطلب بیان بفرمائید